Το παρελθόν, του παρελθόντος, ω παρελθόν...

Η Ελλάδα στην δίνη της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης δείχνει να μένει απαθής στα κελεύσματα των καιρών. Αποπροσανατολισμένη, γυρνάει το βλέμμα προς τα πίσω και πορεύεται με τα σφάλματα του παρελθόντος. Με εμμονή σε στείρα λογική, με προσήλωση στα "φαντάσματα" του παρελθόντος. Χρησιμοποιώντας τους ίδιους ακριβώς "σκελετούς από την ντουλάπα" εξακολουθεί να πολιτεύεται με παρωχημένες νοοτροπίες και μικροπολιτικές μεθοδεύσεις. Μωροφιλοδοξίες και απωθημένα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Η ευκαιρία των μεταρρυθμίσεων απομακρύνεται επικίνδυνα. Το συλλογικό, εθνικό μας DNA όχι μόνο δεν μεταλλάσσεται, αλλά αναγεννάται στηριζόμενο σε υλικά του παρελθόντος. Νέοι άνθρωποι αποδεικνύονται στην πορεία φορείς του παλαιού και παρωχημένου. Ευαγγελίζονται την "αλλαγή", αλλά ως προκάλυμμα της συντήρησης και της αποστεωμένης λογικής. Δυστυχώς, το παρελθόν εξακολουθεί να είναι παρόν. Και το μέλλον φαντάζει ως άπιαστο όνειρο...
Χ.

Εχθρός του πολίτη

Ακόμη και οι πλέον φανατικοί κρατιστές γνωρίζουν ενδόμυχα ότι το κράτος αντιστρατεύεται τον πολίτη, τα δικαιώματα και τις ανάγκες του. Το ερώτημα που τίθεται επομένως πλέον δεν είναι εάν το κράτος μπορεί να αναμορφωθεί (δεν μπορεί, μην τρέφετε αυταπάτες...), αλλά το πως μπορεί να επιβιώσει. Η απάντηση είναι μονοδιάστατη: εάν συρρικνωθεί στα απολύτως απαραίτητα και περιοριστεί στον ρόλο του. Το κράτος δεν μπορεί ούτε επιχειρηματίας να είναι ούτε παραγωγός καινοτομίας και τεχνογνωσίας. Μπορεί όμως -και οφείλει- να ασκεί κοινωνική πολιτική αλληλεγγύης και να διασφαλίζει τα θεμελιώδη ατομικά και συλλογικά δικαιώματα. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να τα αφήσει στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τους μηχανισμούς της αγοράς. Προφανώς όχι χωρίς έλεγχο, αλλά όχι και με εναγκαλισμό. Στην εποχή της "μετα-δημοκρατίας", το κράτος πρέπει να είναι μικρό, ευέλικτο, σύγχρονο και αποτελεσματικό. Δίχως μικρομεγαλισμούς και πελατειακό σύστημα. Εάν δεν βρεί την θέση που του αξίζει στο πολιτικό γίγνεσθαι, τότε μαθηματικά θα οδηγηθεί στον αφανισμό ή έστω στην πλήρη απαξίωση. Ο φιλελευθερισμός του δείχνει το δρόμο των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και όχι των ψευδεπίγραφων...
Χ.Ι.Π.

Η "κατάρα" του φιλελευθερισμού

Στην Ελλάδα, η έννοια του φιλελευθερισμού είναι ίσως η πλέον "κακοποιημένη" και συνάμα "παραποιημένη" σε επίπεδο πολιτικής φιλοσοφίας και ζύμωσης. Άνθρωποι από το πουθενά, αναλόγως των επιδιώξεών τους, είτε εμφανίζονται ως φιλελεύθεροι είτε ως οι μεγαλύτεροι αρνητές και πολέμιοι του. Μέσα σε ένα κυκεώνα ιδεοληψιών και "αριστερόστροφης" παραφιλολογίας, ο φιλελευθερισμός φαίνεται να αποτελεί τον "φτωχό συγγενή" της ιδεολογικής διαμάχης στην χώρα μας.
Η κατάρα του φιλελευθερισμού συνίσταται στην αρνητική θεώρησή του λόγω των ιδεοληψιών αυτών. Οι δέ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι του στην χώρα μας σήμερα  στερούνται ακόμη και των στοιχειωδών γνώσεων στον πυρήνα του φιλελευθερισμού. Μετά τους Ανδρέα Ανδριανόπουλο και Στέφανο Μάνο, ο χώρος έχει μείνει "ορφανός" και έρμαιο σε κάθε λογής "αναλυτή" που τον παρουσιάζει περίπου ως την μήτρα όλων των κακών στην Ελλάδα.
Είναι προφανές ότι και στο επίπεδο αυτό έχουμε μείνει πολύ πίσω από τις διεθνείς εξελίξεις. Ο υπόλοιπος κόσμος έχει ξεκαθαρίσει ότι ο φιλελευθερισμός αποτελεί μονόδρομο ανάπτυξης για τον 21ο αιώνα. Στην Ελλάδα ακόμη...εξορκίζουμε το κακό. Και μιλάμε για "νεοφιλελεύθερες" πολιτικές, όταν αγνοούμε ακόμη την ουσία του νεοφιλελευθερισμού...