Δημιουργία ή «δημιουργική» καταστροφή;

'' Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να αισθάνεται κανείς δημιουργός. Ο θρίαμβος της ζωής εκφράζεται με τη δημιουργία. '' (Henri Bergson, 1859-1941, Γάλλος φιλόσοφος, κάτοχος Νόμπελ 1927)

Στην εποχή της κρίσης, φαίνεται ότι ακόμη και οι αναλυτές τα έχουν χάσει. Από την μία πλευρά, καταστροφολογούν για την χώρα μας, έχοντες επικρεμάμενη την «δαμόκλειο σπάθη» της εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ, ενώ κάποιοι άλλοι ζητάνε επαναστοχοθεσία και ενεργοποίηση του κοινωνικού μας δυναμικού. Και στη μέση, όλοι εμείς, να ισορροπούμε (σε μία «ισορροπία τρόμου», ομολογουμένως) ανάμεσα στον πεσιμισμό, «μπολιασμένο» με μεγάλες δόσεις μηδενισμού, και στην ανάγκη εξόδου από το τέλμα.

Είμαι από εκείνους τους λίγους που εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι ακόμη και στη δίνη της πιο σοβαρής κρίσης της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, όπως συνηθίζουμε να την αποκαλούμε, με πολυεπίπεδες επιπτώσεις στον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό, υπάρχουν ακόμη προϋποθέσεις αφενός μεν ανάκαμψης, αφετέρου δε επαναπροσδιορισμού προτεραιοτήτων και οράματος. Και πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να εκμεταλλευθούμε την κρίση προς όφελος μας. Το «στοίχημα» αυτό το προηγούμενο έτος το χάσαμε. Ίσως το 2013 να είναι η τελευταία μας ευκαιρία…

Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να «παράγουμε» μόνο υπηρεσίες και πτυχιούχους. Και να «πουλάμε» προς τα έξω ήλιο και θάλασσα. Ή τουλάχιστον (δεν τρέφω αυταπάτες), να περάσει αυτή η… εθνική μας μεθοδολογία (εδραιωμένη εδώ και χρόνια σε ένα ευρύτατο κοινωνικό consesus) σε δεύτερη θέση. Αν δεν προσαρμοστούμε –έστω και τώρα- στην διεθνή πραγματικότητα, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα τρένα να περνούν. Και θα μετράμε χαμένες ευκαιρίες. Εξαρκούμενοι σε αλληλοκατηγορίες και ευθυνομετάθεση. Την ίδια στιγμή που θα βιώνουμε ένα διογκούμενο χάσμα με τις ταχύτητες ανάπτυξης του «παγκοσμίου χωριού», όπως εύστοχα το είχε ονομάσει ο «γκουρού» των ΜΜΕ Marshall Mac Luan.

Οφείλουμε  (το κλασικό «προς τα παιδιά μας», μάλλον σήμερα αποτελεί ευσεβή πόθο) να ανασυνθέσουμε δημιουργικά τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Να δώσουμε κίνητρα για το επιχειρείν και όχι να ευρίσκουμε διαρκώς νέες τροχοπέδες, να «απο-δαιμονοποιήσουμε» την ιδιωτική πρωτοβουλία, να ξεφύγουμε από εμμονές και ιδεολογήματα του παρελθόντος. Να απομονώσουμε τους δήθεν «οικολόγους» που διαστρεβλώνουν τον πυρήνα της ουσιαστικής οικολογίας και επιζητούν προσωπική κοινωνικοπολιτική επιβεβαίωση από «κινηματικές» διαδικασίες, αμφισβητήσιμου ρόλου και κοινωνικής αποδοχής και που ομιλούν (ενίοτε και φωνασκούν) ως… πλειοψηφούσες μειοψηφίες. Να απογυμνώσουμε ιδεολογικά τους «αριστερούς» με «δεξιές» τσέπες και τους «δεξιούς» με «αριστερή» φρασεολογία, που εφευρίσκουν κοινωνικοπολιτικούς διαχωρισμούς της βιομηχανικής εποχής στον μεταβιομηχανικό 21^ο αιώνα.

Και να δημιουργήσουμε τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για ορθολογική ανάπτυξη. Με σαφές, λιτό και εκ των προτέρων προσδιορισμένο πλαίσιο και κανόνες. Προφανώς και όχι με ασυδοσία, αλλά με συγκεκριμένη μεθοδολογία. Με στροφή της νεολαίας μας στην εξειδικευμένη γνώση που αποτελεί «όπλο» και στην αγορά εργασίας και στην δι-επιστημονική κοινότητα. Με νέα θεματικά αντικείμενα γνώσης και επαγγελματικού προσανατολισμού. Με προσαρμογή στα κελεύσματα των καιρών και της εποχής της πληροφορίας και της ψηφιακής ανάπτυξης. Με αναδιάρθρωση καλλιεργειών, πιστοποίηση και εμπορική προώθηση των τοπικών μας προϊόντων. Με σεβασμό στην παράδοση και με το βλέμμα μπροστά και όχι στο πλάι ή πίσω από την πλάτη μας. Με ένα κράτος μικρό και ευέλικτο, με μία δημόσια διοίκηση παραγωγική και σύγχρονη. Δίχως προσήλωση στους φόρους, αλλά στα κίνητρα ανάπτυξης.

Άραγε τα παραπάνω αποτελούν φενάκη; Προφανώς και όχι. Ούτε απαιτούν δυσβάστακτο κόστος και κοινωνικές ανατροπές. Η Ελλάδα του 2013 απαιτεί ιδεολογικές ανατροπές και δημιουργικές ρήξεις κατεστημένων. Περιορισμό των δημοσίων δαπανών, ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, ενεργοποίηση της πνευματικής ηγεσίας.

Οι διλημματικού χαρακτήρα αποφάσεις δεν μου αρέσουν. Δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω ότι το 2013 οι επιλογές είναι σαφείς: είτε ανασύνταξη και επαναπροσδιορισμό στόχων και μεθοδολογίας είτε εμμονή σε αποτυχημένα μοντέλα και παρωχημένα σχέδια και, εν τέλει, οπισθοδρόμηση. Ή δημιουργία ή «δημιουργική» καταστροφή…

Χ.Ι.Π.

Σκανδιναβοποίηση...

Η είδηση: "Νέος Σωφρονιστικός Κώδικας και η εφαρμογή του»  είναι το θέμα της ημερίδας που οργανώνουν το Κέντρο Συνταγματικού Δικαίου (Ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου) και η Ένωση Υπαλλήλων Φυλακής Αλικαρνασσού.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Παρασκευή, 31 Μαίου, από τις 15.00 ως τις 21.00, στην αίθουσα του Δήμου Ηρακλείου στην παλιά Λαχαναγορά.

Εισηγητές στην εκδήλωση θα είναι :

Ο Φίλιππος Σπυρόπουλος, πρώην ΓΓ του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ακαδημαϊκός,

Ο Δρ Ευτύχης Φυτράκης, μέλος της Επιτροπής του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα

Η Βασιλική Αρτινοπούλου, εγκληματολόγος-ακαδημαϊκός

Ο Αντώνης Αραβαντινός, Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Ελλάδος

Ο Ιωάννης Παπασαραντόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου "Ο Ονήσιμος" και

Η Ιωάννα Μάνδρου, δημοσιογράφος

Την συζήτηση θα συντονίζει ο δημοσιογράφος Μάριος Διονέλλης".

Η θέση: Η συζήτηση αυτή εν' όψει και της αναμόρφωσης του Σωφρονιστικού μας Κώδικα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς καθίσταται αδήριτη η ανάγκη ο εκσυγχρονισμός της χώρας και στον τομέα αυτό. Το ζήτημα είναι προς ποία κατεύθυνση.Εδώ εγείρονται οι μεγαλύτερες διαφωνίες του νομικού μας κόσμου- και όχι μόνον...

Ίσως ωρίμασαν οι περιστάσεις για την "σκανδιναβοποίηση" του Σωφρονιστικού Κώδικα. Μια αναμόρφωση που στόχο έχει την πρόληψη και όχι την τιμωρητική λειτουργία. Με καθεστώς ελεγχόμενης μερικής ελευθερίας, κοινωνικοποίησης και παροχής κοινωφελούς έργου, εκτός από ιδιαίτερες περιπτώσεις ειδεχθών εγκλημάτων (λ.χ. η παιδεραστία). Όχι με σύγχρονα κλουβιά, αλλά με επιμορφωτικό χαρακτήρα, επανορθωτικό προσανατολισμό και την συμβολή ειδικών επιστημόνων. Είναι ώρα πια να υλοποιηθούν τα διδάγματα της πείρας και οι σύγχρονες θεωρητικές κατευθύνσεις των εξειδικευμένων επιστημών της εγκληματολογίας και της σωφρονιστικής...

Χ.Ι.Π.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι από σύγχρονο σωφρονιστικό κατάστημα στην Νορβηγία.

Οι δικοί μας παράδεισοι....

Αν ερωτηθούν δέκα άνθρωποι, μπορεί να δώσουν ισάριθμες διαφορετικές απαντήσεις. Αν και υπάρχουν κάποια κοινά στάνταρντς, η παραλία που θα μαγέψει τον καθένα κρίνεται κατά κύριο λόγο με υποκειμενικά κριτήρια.

Στο CNN το γνωρίζουν και το επισημαίνουν, αλλά όπως παραδέχονται σε σχετικό δημοσίευμα, δεν μπορούσαν να αντισταθούν στον πειρασμό να φτιάξουν μία λίστα με τις 100 καλύτερες παραλίες στον κόσμο.

Αναγνωρίζοντας πως ίσως δεν θα συμφωνήσουν όλοι με το αποτέλεσμα, το CNN παρουσίασε τη λίστα στην οποία έχουν συμπεριληφθεί τέσσερις ελληνικές παραλίες, με τη Λευκάδα, τη Ζάκυνθο και την Κρήτη να εξυμνούνται.

Ψηλότερα από όλους τους «εκπροσώπους» της Ελλάδας στον άτυπο διαγωνισμό είναι οι Εγκρεμνοί στη Λευκάδα, που είναι στη θέση 24 για τα «γαλάζια νερά της, τα εκπληκτικά ηλιοβασιλέματα και το γεγονός ότι υπάρχει αρκετός χώρος για όλους», όπως επισημαίνεται.

Το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο, όπου βρίσκεται το κουφάρι του τσιγαράδικου που ναυάγησε το 1983 βρίσκεται στην 32η θέση, ενώ ο Μπάλος στα Χανιά είναι στην 35η καθώς, όπως περιγράφεται, είναι «μία λιμνοθάλασσα όπου τα χρώματα στροβιλίζονται, από παστέλ ροζ σε μπλε και τιρκουάζ». Ισως λίγο αδικημένα να είναι τα Φαλάσαρνα, επίσης στα Χανιά, που βρίσκονται στην 100η θέση η οποία απλά εξυμνείται για τον άπλετο χώρο που διαθέτει.

Η κορυφαία παραλία στον κόσμο, για το CNN, βρίσκεται στο νησάκι Λα Ντιγκ στις Σεϋχέλλες, αλλά όποιος έχει διαφορετική άποψη μπορεί να πάρει μέρος στην ψηφοφορία που διεξάγει το αμερικανικό δίκτυο στο Facebook.

Πηγή: iefimerida

Αντί-

Το μόνο που δεν λείπει από την Ελλάδα είναι οι Νόμοι. Δόξα τω Θεώ, είμαστε (νομο)παραγωγικότατοι. Με την εφαρμογή τους έχουμε μερικά προβλήματα. Ενθυμούμαι την διαρκώς επίκαιρη ρήση "Ένας Νόμος χρειάζεται σ' αυτήν την χώρα: Να εφαρμόζονται όλοι οι υπόλοιποι", με αφορμή τις κοκορομαχίες για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Σημειωτέον ότι ένας ορθός Νόμος δεν προσδιορίζεται με επιθετικό προσδιορισμό που έχει πρώτο συνθετικό το "Αντί-", γιατί πρέπει να έχει θετικό πρόσημο και να καταδεικνύει θετική πρόθεση...

Χ.Ι.Π.

"Παγκόσμιος χωριάτης" και αθεράπευτος Κισσαμίτης...

Δεν θα μπορούσα να ξεφύγω από όλες τις εκφάνσεις των social media τελικά.. Το ιστολόγιο αυτό δεν φιλοδοξεί τίποτε παραπάνω από το να αποτελέσει ένα γόνιμο πεδίο διαλόγου, προβληματισμού, ακόμη και αντιπαράθεσης, πάντα όμως με ευπρέπεια και επιχειρήματα. Με αναρτήσεις που θα γίνονται κατά κανόνα τις...μικρές ώρες (ένεκα επαγγελματικών, δημοτικών και οικογενειακών υποχρεώσεων), διατηρώ αλώβητο τόσο το δικαίωμα της προσωπικής μου άποψης όσο και αυτό της αντίθετης σας γνώμης. Ούτε δημοσιογράφος είμαι (ο κανόνας είναι ότι η δημιουργία ιστολογίου δημιουργεί αυτομάτως στον κάτοχο του και ιδεατικές πομφόλυγες μετατροπής σε opinion leader ή ελληνιστί διαμορφωτή κοινής γνώμης και επιθυμώ να αποτελέσω την εξαίρεση) ούτε πολιτικός αναλυτής (είναι τόσο πολλοί, άλλωστε, που δεν χωράνε άλλοι...). Μάλλον διαδικτυακή ενδοσκόπηση θα επιχειρήσω να κάνω και να μοιραστώ σκέψεις και άξονες ιδεολογίας. Τελικά, μάλλον το ιστολόγιο αυτό πιστοποιεί ότι είμαι ένας ακόμη κάτοικος του "παγκόσμιου πλανητικού χωριού" του Marshall McLuhan (http://en.wikipedia.org/wiki/Marshall_McLuhan), ενός κορυφαίου μεταπολεμικού στοχαστή, και απλά κάνω χρήση της τεχνολογίας για την θεμελίωση ενός διαλόγου άμεσου και "ζωντανού".

"Τι μας λες για τον McLuhan;", θα αντιτάξει κάποιος. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι ιδεολογικές μου καταβολές (μετά από πολυετείς αναζητήσεις) δεν είναι καθόλου κρυφές. Είμαι μάλλον ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που ασπάζονται ακόμη τις απόψεις του Καναδού αυτού φιλόσοφου, κυρίως όμως την πολιτική πλατφόρμα του μεγαλύτερου διανοητή του 20ου αιώνα, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήτοι του Francis Fukuyama (http://en.wikipedia.org/wiki/Francis_Fukuyama, Το Τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος, Εμπιστοσύνη κ.α.) και αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτό. Α, και που και που θα αναφερόμαστε και σε νομικά θέματα (επαγγελματική διαστροφή, γαρ...), ζητήματα μαχόμενης δικηγορίας και Δικαιοσύνης εν γένει. Αυτά για αρχή...

Χ.Ι.Π.

Υ.Γ.1: Έχω μία έμφυτη, ενίοτε και παρεξηγήσιμη, μανία (υστερία, το αποκαλούν άλλοι..) με την ελληνική γλώσσα και την ορθογραφία μας. Χρησιμοποιώ μεν την δημοτική συμμορφούμενος στις κοινωνικές επιταγές, όμως στα προσωπικά μου κείμενα με ελκύει η γλώσσα του Παπαδιαμάντη και το πολυτονικό σύστημα και συγχωρέστε τόσο γι' αυτό όσο και για την εμμονή μου σε σχολιασμό ανορθόγραφων και ασύντακτων αναρτήσεων που θα διαπιστώνω...

Υ.Γ.2: Περήφανος Κρητικός, κυρίως όμως αθεράπευτος Κισσαμίτης. Ο τόπος της καταγωγής  μου θα αποτελεί, υποπτεύομαι ακόμη και ασυνείδητα, βασικό γνώμονα του ιστολογίου αυτού. Συγχωρέστε με, αλλά αυτός είμαι...